Eğer farkındalığa geliyorsa, her şey meditasyona dahil. Sakince bir otur ve dinle:
İçine gelen kalkma isteği de
Zihnindeki karışık fikirler de
Dışarıdan gelen araba sesi de
İçinde beliren öfke de
Kucağına gelen kedi de
Sırtında dizinde oluşan ağrı da
Eski anılar da
Gelecek endişeleri de
Patronun söylediği sözlerin içinde bıraktığı izler de
Üzerindeki kıyafet de
Midendeki yemek de
Uyku da
Uyurken gördüğün rüya da
Aldığın nefes de…
“Ben meditasyon yapamıyorum” dediğin an dahi meditasyona dahil.
Tek bir koşul var meditasyonun bitmesi için: vazgeçmek ve bırakmak.
Zihnin karışıksa, “ben duramam” diyorsan, yorgunsan, sıkılmışsan ya da çok yükseksen, hiç fark etmez: meditasyon her an içindir.
Koşarken de, yemek yaparken de, temizlik de, sevişmek de, konuşmak da, dinlemek de… Hepsi meditasyona dahil. Yeter ki farkında ol ne yaptığını, orada ol.
Tek kilit nokta şu: orada olamadığını fark ettiğin anda bile orada olamadığın farkındalığında ol. Farkındalıksızlığın farkındalığı da meditasyon. Yapmadığını bilip, görüp, deneyimleyip de bunu bile bile içinde durmak: sanırım yıllar boyu sürecek en temel meditasyonumuz bu. Yapamıyor olmanın, duramamanın içinde durmak.
Vazgeçmemek…